Inferno ( 2016 )

فیلم Inferno 2016 سومین فیلمی است که توسط کارگردان، ران هووارد ساخته شده است و تام هنکس در آن نقش آفرینی می کند، این فیلم بر اساس رمان مشهور نوشته ی دان براون درباره پروفسور دانشگاه هاروارد و نمادشناسی به نام رابرت لندگون می باشد.

فیلم به راحتی در دسته ی بدترین قرار می گیرد، اما آنچه در این فیلم از همه آزار دهنده تر هست، دیدن دو تن از فیلمسازان قابل اطمینان، تام هنکس و هووارد که در این پروژه ی نامطلوب نقش داشتند. آنها با هم دیگر Splash 1984 و Apollo 13 را ساخته اند، و به طور جداگانه فیلم های Cinderella man 2005 ، The Paper 1994 ، Saving Private ryan 1998 ، Captain Phillips 2013 و چند تای دیگر را چه به عنوان یک تیم و چه انفرادی ساخته اند.

این کمکی به هووارد و هنکس نمی کند که نتوانسته اند فیلم Inferno 2016 را جذاب بسازند، هنکس یک آدم با مهارت است، و هووارد در بین مردم به عنوان کارگردانی کاربلد شناخته می شود، کمدی های گرم، درام های تاریخی با ریشه در کاراکترهای ثروتمند و موفقیت های فراوان، باید در تمامی فیلم ها سربلند باشد. کتاب براون شامل تعقیب های پرحرف بدون توقف همراه با خرخونی پرحرف می باشد. هووارد توانایی ای برای فیلم های بدون توقف ندارد، هنکس نمی تواند آن گرمی یا نجابت معمول را به عنوان پرفسور Langdon داشته باشد.

Inferno، اولین اقتباس براون در سال ۲۰۰۹، دو بار نامزد دریافت Teen Choice Award Angels & Demons بود، شرایط با فیلم قبلی فرق می کند اما غرور و ساختار اصلی آنها حفظ شده است، لنگدون درخشان از چارچوب خود خارج است و در کشوری خارجی، در حال، حل یک سری معمای تاریخی دنباله دار می باشد. در این مورد، یک نوع ویروس کشنده که توسط میلیاردر دیوانه برتراند زوبریست(بن فاستر)، که معتقد است نسل بشر منقرض می شود اگر راه کار مناسبی برای جلوگیری از ازدیاد جمعیت ارائه نشود.

او یک ویروس کشنده را ساخته است، و آن را در جایی در روی سیاره مخفی کرده است، سپس خود را به قتل می رساند تا کسی نتواند در چند روز بعد از خودکشی اش، از آزاد شدن آن جلوگیر کند. اگر شما یک قاتل آشتفه بودید که واقعا اعتقاد داشتید که نیمی از جمعیت جهان باید بمیرند، چرا شما باید برای کشتن مردم عجله نداشته باشید و از یک تایمر استفاده کنید تا احتمال این برود که کسی بتواند جلوی آن را بگیرد. شما نمی دانید، اما صبر کن من کسی ام که نشسته ام و فیلم را فقط دیده ام و او یک زیست شناس نابغه، شاید بهتر باشد که درباره انتخاب های شخصی دیگران قضاوت نکنم.


پس از خودکشی زوبریست در ابتدای فیلم، لنگدون در بیمارستانی در فلورانس، گیج و زخم خورده بیدار می شود، دکتر او، سینا بروکس(فلیسیتی جونز)، به او می گوید که خوردن گلوله به سرش سبب فراموشی جزئی در او شده است، او نمی تواند به یاد بیارد که چگونه به ایتالیا آمده است و چرا او اینجاست یا توسط چه کسانی مورد حمله قرار گرفته است، زمانی که پلیس می رسد و تیراندازی شروع می شود، او و دکتر بروکس فرار می کنند. درون ویلای هزمت، آنها یک اشاره گر فارادی که تصویری از نقاشی جهنم بوتیچلی با الهام از دوزخ دانته است پیدا می کنند. این تصویر به طرز ظریفی تغییر داده شده است، این تغییرات سرنخی به لنگدن و بروکس برای پیدا کردن محل ویروس می دهد.

این درحالی است که لنگدن توهم هایی دارد که شامل یک زن که سرش با کفن پوشانده شده است، مردی که در حال گندیدن است، و اقیانوسی از خون و درگیر توهمات می باشد. هووارد از فلشهای مکرر و افکت هایی موثر استفاده کرده است، و نتیجه آن خیلی ترسناک است، همچنین هووارد صحفه را با خیلی چیزهای اضافی پر کرده است. فیلم Inferno 2016 عمدا پر جمعیت نشان داده شده است، نکته ی ظریفی اشاره دارد که نظریه ی زوبریست شاید هیولا گونه باشد اما این ایده ممکن است این شایستگی را داشته باشد که بیشتر به افزایش جمعیت توجه شود.

این هم یک ایده است، هر چند ممکن است لیاقت نداشته باشد، اینکه لنگدن و بروکس و هرکس دیگری که آنها ملاقات می کنند، همانند آدم های ابله با یکدیگر صحبت می کنند. فیلمنامه نویس، دیوید کپ که سخن هایی ناشیانه برای کاراکترها نوشته است، که منجر به گفتگو های پوچ و بیهوده که در آن مفهوم های اساسی به مخاطبان توضیح داده می شود.


چرا متصدی موزه ایتالیا به پروفسور دانشگاه هاروارد و سمبل شناس درباره چیزی به نام ماسک مرگ که قبلا دیده را توضیح می دهد؟ حتی بدتر، چند صحنه بعد آن ما متوجه شدیم که قبلا متصدی با لنگدن ملاقات داشته است زمانی که پرفسور برای دیدن ماسک مرگ آمده بود، چه کسی مبتلا به فراموشی است، ها؟

The da vinci code 2006، یک فیلم واقعی با بافت و کاراکتر بود. Inferno 2016 به یک درجه از بد بودن رسیده است که غیر باور است. هربار که کاراکتر ها به یک سرنخ می رسند، به آن نگاه می کنند و بلند آن را توضیح می دهند و وقتی آنها به سرنخ بعدی می رسند، دوباره آن را تکرار می کنند و همچنین با یک فلش بک به سرنخ قبلی متصل می کنند. کسانی که فیلم می بینند، قطعا آن را درک می کنند و نیاز به توضیح تک تک جزئیات نیست. بیننده ها لیاقت بهتر از این را دارند و هووارد و هنکس قادر به انجام بهتر از این ها هستند.

و حرف آخر

صحنه ی منزجر کننده ای که متصدی موزه، ماسک مرگ را برای پرفسور لنگدن توضیح می دهد، به طور احمقانه ای ساخته شده است و احمقانه تر از این، اینکه ماسک گم شده است و همه ی آنها به اتاق امنیت می آیند تا ببینند چه اتفاقی افتاده است که معلوم می شود پرفسور لنگدن آن را دزدیده است، یک کار باارزش برای یک روز از موزه ای بزرگ دزدیده شده است و هیچ کس متوجه آن نشده است و بعد همان شخص می آید و تقاضای دیدن آن ماسک را می کند؟ همه پرسنل موزه باید اخراج شوند.

داستان قادر نیست که دست بازیگران را برای نقش آفرینی بهتر باز بگذارد، اما عرفان خان چند صحنه ی خوب به عنوان سر دسته ی سازمانی مرموز در ارتباط با زابریست را به اجرا می گذارد.

منبع:بیا 2 مگ

« دوزخ » قسمت سوم از سری داستانهای مشهور نویسنده دن براون است که به نسخه سینمایی مبدل شده است. دو قسمت قبلی این آثار با نامهای « رمز داوینچی » در سال 2006 و « فرشتگاه و شیاطین » در سال 2009 به نمایش درآمدند که « رمز داوینچی » توفیق بیشتری نسبت به قسمت دوم فیلم داشت. این سری از داستانها که به رمز گشایی از از تاریخ و کلیسا می پردازد، همواره توسط کلیسا مورد انتقاد قرار گرفته است.
نخستین قسمت از این سری فیلمها یعنی « رمز داوینچی » دقیقاً ده سال پیش به اکران درآمد و جنجال های فراوانی بابت پرداخت سوژه اش به پا کرد. در آن سالها سازندگان ( کارگردان ران هاواردی بود که قسمت سوم را هم کارگردانی کرده ) علی رغم ضعف هایی که در اقتباس داشتند، توجه بیشتری را متوجه کیفیت محتوای داستان کرده بودند. اما در نسخه سوم که ده سال بعد از آن ماجرا اکران شده، ما شاهد تغییر رویه داستان به یک تریلر محض هالیوودی هستیم که ارتباطش با کتاب « دوزخ » بیشتر شبیه به یک بهانه است.

در واقع در « دوزخ » ویژگی های مهم کتاب مورد تاکید فیلمساز نبوده بلکه ایجاد موقعیت های سینمایی اعم از تعقیب و گریز و گاهاً استفاده از جلوه های ویژه برای القای بیشتر هیجان به داستان تمرکز اصلی را فیلم شامل شده است. اینبار لنگدن و دکتر بروکس بیش از آنکه حرفی بابت مفاهیم بحث برانگیز و مورد مناقشه « دوزخ » داشته باشند، به شخصیت هایی مبدل شده اند که نیاز سازندگان برای به تصویر کشیدن زیبایی های اروپا را برطرف می نمایند. سازندگان بطور افراطی علاقه مند بوده اند تا در جغرافیایی که اثرشان را در آن فیلمبرداری کرده اند، تصاویر سازه های قدیمی شهر را بگنجانند که بدون کارکرد است و با کمی جستجو می توان ردپای پُر رنگ آژانس های مسافرتی را در این افراط گری یافت.
« دوزخ » در شخصیت پردازی نیز فراتر از دو قسمت قبل نمی رود و در لحظاتی حتی سقوط را تجربه می نماید. ارتباط میان آدمهای داستان هرگز گسترش پیدا نمی کند و تنها به تعقیب و گریز و سپس توضیحاتی مکفی درباره نشانه شناسی دانته می گذرد که خوانندگان کتاب نسخه بهتر آن را خوانده اند و تماشاگرانی هم که کتاب را نخوانده اند به راحتی خواهند توانست به جزئیاتی که شرح داده می شود آگاه باشند. با اینحال فیلم از نیمه دوم به بعد علناً نشانه شناسی ها را به حال خود رها می کند تا تبدیل به یک تریلر محض شود که هر لحظه در آن یکی دزدیده می شود و سپس یافت می شود و البته به اشتباه یک رابطه عاشقانه هم میان لنگدن و سینسکی نیز شکل می گیرد، عاشقانه ای که سر و ته مشخصی ندارد و خیلی زود فراموش می شود.

شخصیت های منفی داستان نیز در اینجا مانند رویه ای که در چند سال اخیر شکل گرفته، اهالی تکنولوژی هستند که پولشان در جیب زیادی کرده و قصد دارند نصف دنیا را بفرستند روی هوا تا کره زمین نفس بکشد! در سالهای اخیر آثار فراوانی نظیر « حالا من را می بینی 2 » و « کینگزمن » به نمایش درآمده اند که شخصیت منفی آنها میلیاردهای اینترنتی بوده اند و به نظر می رسد که تا مدتی معین، میلیاردها شخصیت های جذابی برای قرارگیری در نقش منفی باشند. این افراد در « دوزخ » نیز رفتاری قراردادی دارند؛ آنها خیلی دانا هستند اما در انتهای داستان مخاطب متوجه می شود که نادان مطلق از دنیا رفته اند!اما بدترین بخش « دوزخ » را می توان پایان غافلگیرکننده اش یافت که احتمالاً داد خوانندگان کتاب را در خواهد آورد چراکه در اینجا تغییراتی شکل گرفته و پایان کتاب ( که اتفاقا از نقاط برجسته کتاب بوده ) بطور کل به یک نسخه عجیب و غریب تغییر یافته است؛ پایانی قراردادی که فقط می شد در یک اثر تریلر خوشحال آن را گنجاند!
در میان تصاویر طبیعی زیبای اثر که در لوکیشن های تماشایی فیلمبرداری شده اند، تنها تام هنکس است که هنوز هم می تواند در یک فیلمنامه ضعیف درخشان ظاهر شود و توجهات را از آن خود نماید. هنکس با اینکه فرصت چندانی برای ارائه یک بازی درخشان در اختیار نداشته، اما روی هم رفته قابل قبول است. فلیسیتی جونز هم جز اینکه همراه باشد کار خاصی در فیلم انجام نداده، شخصیت های منفی داستان هم که مطابق الگویی آشنا رفتار کرده اند.

« دوزخ » چنانچه درباره کتاب آقای دن براون نبود می شد به عنوان تریلری که یکبار ارزش تماشا دارد از آن یاد کرد اما همین ارتباط اثر به کتاب معروفی که از آن اقتباس شده، باعث شده تا فیلم نه اقتباس وفاداری شود و نه ویژگی های سینمایی به درستی در آن بکار گرفته شود. شاید بتوان تنها برنده « دوزخ » را هانس زیمر دانست که قطعاتش در فیلم شیندنی هستند.

منبع:مووی مگ